اهل مدینه فاطمه ام را نظر زدند

اهل مدینه فاطمه ام را نظر زدند
با برق چشم خرمن جان را شرر زدند

در اول ربیع خزان شد بهار من
ماه مرا به آخر ماه صفر زدند

زهی کوی کسی کز خون بود آب خیابانش

 

 

زهی کوی کسی کز خون بود آب خیابانش

ز سرهای عزیزان چیده گلدان گرد میدانش

 

به خورشید قیامت می شود منجر به هر جلوه

تشرف های آئینه به صحن شبنمستانش

 

 آیینه ای که بکرترین التفات بود

پشت حیاط خلوت او هم حیات بود

یکشنبه های هفته به منبر جلوس داشت

سیر کلام او همه ذاتاَ ز ذات بود

نای نفس کشیدن و رعنا شدن نداشت

سرو علی دگر کمر پا شدن نداشت

این بر همه طبیب ، ز خود دست شسته بود

کی گفته او توان مسیحا شدن نداشت

در خواب دیده ام که در آورده پر، تنت

افتاده پیش قافله ها چون خبر، تنت

 

گفتی انار خواسته ای، ای به روی چشم

دل خون شد و نشست به پای شجر، تنت

وقتی بگو بخند تو در خانه جا نشد

وقتی بگو بخند تو در خانه جا نشد

لفظ بیا ببند به زخمت دوا نشد

 

مشکل که آفتاب درآید به آینه

زهرا مگر که رخ بنماید به آینه

 جز مرتضی برابر زهرا ندیده ایم

باید که چهره نیز بیاید به آینه