هست از شوق ِچشم دلبر ما

یا امام رضا(ع)

هست از شوق ِچشم دلبر ما

میل پرواز اگر که در سر ِما

نزد گنبد طلای شمسُ شموس

پشت بام پُر از کبوتر ما

چار فصل خدا عنایت او

دائماً سیب سرخ نوبر ما

رشته های عبای سبز رضا

سایه ی آفتاب محشر ما

این که مثل یاس می آید

پاره ای از دلِ پیمبر ما

 

آمده سایه ی سرم باشد

هشتمین نور باورم باشد

 

به پرم رنگِ آسمان داده

میل ِ پرواز بی کران داده

به دلِ کاسه های مستی من

طعم شیرین زعفران داده

در قنوت نماز بارانش

ابرها را تکان تکان داده

با بیان حدیث سلسله اش

راهِ توحید را نشان داده

از گُل ِ گندم بهشتِ  حرم

نان به دستِ تنوریان داده

 

آب و نانی که بین سفره ی ماست

همه از برکت نگاه رضاست

 

تا گشودی پَر ِ دعایت را

بال پرواز تا خدایت را

ابتدا مثل مادرت کردی

وقفِ همسایه ربنایت را

بین ِ پس کوچه های عرش خدا

میتوان دید ردِّ پایت را

تا گدا شرمسارتان نشود

دیده از پشت در عطایت را

 

دل به تو داده ام ، بی دلت هستم

از غلامان دِعبلت هستم

 

با نسیم بهشتِ ایوانت

شده ام راهی خراسانت

پا به ایران گذاشتی و شدند

قوم سلمانِ من مسلمانت

بس که خون ریخت ز چشم صَیادَت

لاله کاری شده بیابانت

شهدِ شیرین ِ زندگیِ من است

نمک سفره های احسانت

شاهی اما نشسته ای دائم

سر ِ یک سفره با غلامانت

 

ای نسیم بهار پُر باران

الدخیل الدخیل یا سلطان

 

تا نگاهی به این گدا کردی

مس ِ قلب مرا طلا کردی

باز نقاره میزنند آری

باز درد مرا دوا کردی

بانی ِخیر گشتی و مارا

راهی شهر کربلا کردی

کُلّ اموال خویش را آقا

نذر خرجیِ روضه ها کردی

سالها گوشه ی حسینیه ات

روضه ی کربلا به پا کردی

 

وسط روضه ی حبیبِ غریب

اینچنین گفته ای به یابن شبیب:

 

همه جا با هوای کرب و بلا

گریه تنها برای کرب و بلا

هر زمان مصیبتی دیدی

گریه کن بر عزای کرب و بلا

گریه کن بر لبی ترک خورده

پابه پای خدای کرب و بلا

تشنه بین دو نهر افتاده

سروَر تشنه های کرب و بلا

جلویِ چشم مادرش کشتند

شرم بر کوفه وای کرب و بلا

 

عرش حق پایمال اعدا شد

پای مرکب به پیکرش وا شد

(محمد شمس)