آیینه ای که بکرترین التفات بود

پشت حیاط خلوت او هم حیات بود

یکشنبه های هفته به منبر جلوس داشت

سیر کلام او همه ذاتاَ ز ذات بود

گه سیب می شد و همه جا عطر می فروخت

گاهی به و انار و گهی عطرجات بود

در شطّ رنج جلوه فلک تخته پاره ای است

دنیا در انعکاس رخش مات مات بود

 

تسبیح می فروخت به ذهن فرشتگان

با رشته های نور که در کائنات بود

در ابر و باده جلوه ی اشراق می کشید

با مینیاتوری که پر از رنگ ذات بود

تشبیه او به ذات خدا بود و این میان

اصرار شوهرش سر حذف ادات بود

او بود و جوش صنع و خدا  و دوباره او

تطبیق سن او و حق از این جهات بود

محمد سهرابی